Description

“नको देवराया अंत आता पाहु।

प्राण हा सर्वता जावू पाहे।।

हरिणीचे पाडस व्याघे्र धरियेले।

मजलागी जाहले तैसे देवा।।

तुजविण ठाव न दिसे त्रिभुवनी।

धावे वो जननी विठाबाई।।

मोकलूनी आस झाले मी उदास।

घेई कान्होपात्रेस हृदयास।।”

संत कान्होपात्रा यांची ही रचना फार प्रसिध्द आणि सर्वश्रृत आहे.

या रचनेप्रमाणेच त्यांच्या अनेक स्वरचित रचना होत्या पण त्यावेळी त्या योग्य तऱ्हेने जतन न झाल्यामुळे, कोणी लिहुन न ठेवल्यामुळे आज आपल्याला त्यांच्या फार थोडया रचना पहावयाला आणि ऐकावयाला मिळतात.
कान्होपात्रा या वारकरी संप्रदायातील इ.स. 15 व्या शतकातील एक प्रमुख संत कवयित्री होउन गेल्या.